Ονομασία :

Sternbergia sicula (Κίτρινο κρινάκι ,Κρόκος του φθινοπώρου ).

Τοποθεσία

Ορεινή Αργολίδα

Ημερομηνία :

9 - 10 - 2020

Φωτογραφία :

Τασος Ηλιάδης

 Η Στερνμπέργκια η σικελική (Sternbergia sicula ) είναι συγγενική με την Sternbergia lutea . Διαφέρει στο ότι έχει πιο στενά φύλλα με ανοιχτόχρωμη γράμμωση στην μέση και άνθη με πέπαλα πιο οξυκόρυφα. Προτιμά πετρώδεις θέσεις. Είναι διεσπαρμένη σε μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Ανθίζει το φθινόπωρο.
Η τελευταία επιστημονική κατάταξη (Vascular plants of Greece an annotated checklist, 2013) την θεωρεί ταυτόσημη με την Sternbergia lutea.

Ονομασία :

Κυκλάμινο (Cyclamen sp.)

Τοποθεσία

Ορεινή Αργολίδα

Ημερομηνία :

9 - 10 - 2020

Φωτογραφία :

Τασος Ηλιάδης

Κυκλάμινο (Cyclamen sp.)

Δοξασίες και μύθοι .

Αυτή την εποχή στην ύπαιθρο, μετά τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, βλέπεις να ξεπετάγονται μέσα από το χώμα τα πρώτα κυκλάμινα.
Τα συναντάς σε σχισμές βράχων, όπως αυτά της φωτογραφίας κάτω από δέντρα και γενικότερα σε μέρη που έχουν σκιά.
Η ομορφιά τους είναι αδιαμφισβήτητη, είναι τόσο ντελικάτα, τόσο μοναδικά που δεν μπορείς όταν τα συναντήσεις παρά να τα θαυμάσεις.
Χαρακτηριστικό αυτού του λουλουδιού είναι πως πρώτα βγάζει τα άνθη του και μετά τα φύλλα του κι όχι το αντίστροφο όπως συμβαίνει σε άλλα είδη.Λένε πως το κυκλάμινο είναι το λουλούδι που συμβολίζει τη γονιμότητα, την ευτυχία, ενώ έχει ιδιότητες που προστατεύουν και προκαλούν λαγνεία.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως το περίεργο που σχετίζεται με τα κυκλάμινα. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες δοξασίες γύρω από το συγκεκριμένο λουλούδι όπως για παράδειγμα το ότι αν μια ανύπαντρη γυναίκα φυτέψει κυκλάμινα ανάμεσα στα κεραμίδια του σπιτιού της κι αυτά πιάσουν τότε θα παντρευτεί αν δεν φυτρώσουν τότε τα νέα δεν είναι καλά για το μέλλον της.
Ακόμα λένε πως αν αποξηράνει κάποιος λουλούδια κυκλάμινου και τα τοποθετήσει σε ένα μικρό μπουκαλάκι, το οποίο θα κρεμάσει στο λαιμό του, τότε δεν έχει να φοβηθεί το κακό μάτι. Πέρα από τις δοξασίες πάντως υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που εντοπίζουν στους βολβούς του κυκλάμινου μια ουσία ικανή να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα ενοχλητικά και δυσάρεστα συμπτώματα της ιγμορίτιδας.

Ονομασία :

Νιγκέλα ή το Μελάνθιον ( Επιστημ. Ονομ. Nigella damascena)
Λαϊκή ονομ. Κουτσουλόχορτο, Μαυροκούκι, Μαύρο κίμινο, ή Μαυροσούσαμο.

Τοποθεσία

Ναύπλιο

Ημερομηνία :

7 - 6 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

 Η Νιγκέλα φυτρώνει σε πετρώδεις περιοχές.
Οι σπόροι έχουν δυνατό καί χαρακτηριστικό άρωμα καί χρησιμοποιείται στην μαγειρική καί στην αρτοποιία.
Έχει θεραπευτικές ιδιότητες για πολλές παθήσεις, θεωρείται θαυματουργό φυτό απο την αρχαιότητα... (Πάντα με ιατρική συμβουλή η χρήση)

Ονομασία :

Έχιον το αρνογλωσσοειδές ( Επιστημ. Ονομ: Echium plantagineum )
Κοινή ονομασία: Βοϊδόγλωσσα

Τοποθεσία :

Υγρότοπος Ναυπλίου - Νέας Κίου )

Ημερομηνία :

7 - 6 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

Ονομασία :

Λωτός ο κερατιοφόρος - Αγριοστροφύλλι ( Επιστημ. Ονομ. Lotus corniculatus )
Άλλες ονομασίες: Ντρελοκούκκι, Φασολάκι.
(Καμία σχέση με το φρούτο του Λωτού)

Τοποθεσία :

Αρβανιτια Ναύπλιο

Ημερομηνία :

18 - 6 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

Είναι αυτοφυές φυτό καί βότανο. Θεωρείται αντισπασμωδικό,  καί ότι ανοίγει την όρεξη (πάντα με συμβουλή γιατρού)
Συχνά το συναντάμε σε παραθαλάσσιες περιοχές να κρέμεται στους βράχους, ή καί απλωτό στο έδαφος, σε άλλα μέρη.
Είναι φυτό γνωστό από την αρχαιότητα, καί αναφέρεται ως "ο Λωτός του Ομήρου"

"Τ' άλογά τους, καθένα κοντά στο άρμα του,
στεκόταν τρώγοντας λωτό καί βαλτοθρεμμένο σέλινο..."
ΟΜΗΡΟΣ "Ιλιάς" Β. 776

Ονομασία :

Anacamptis palustris

Τοποθεσία :

Βάλτος Ν Κίου

Ημερομηνία :

11 - 6 - 2020

Φωτογραφία :

Μαρία Δερνίκου

Ονομασία :

Calystegia sepium

Τοποθεσία :

Βάλτος Ν Κίου

Ημερομηνία :

11 - 6 - 2020

Φωτογραφία :

Μαρία Δερνίκου

Ονομασία :

himantoglossum robertianum

Τοποθεσία :

Ασίνη.

Ημερομηνία :

22 - 2 - 2019

Φωτογραφία :

Κατερίνα Κονίδα

Ονομασία :

Iris tuberosa

Τοποθεσία :

Ασίνη.

Ημερομηνία :

22 - 2 - 2019

Φωτογραφία :

Κατερίνα Κονίδα

Ονομασία :

Muscari
Muscari comosum

Τοποθεσία :

Ναύπλιο

Ημερομηνία :

28 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Επιστ/κή ον/σία: Muscari comosum (L.) Mill. 1768
Συνώνυμα: Leopoldia comosa (L.) Par.l 1847
Οικογένεια: HYACINTHACEAE
Κοινή ον/σία: Μούσκαρι το εύκομον (βολβός, σκορδουλάκος)
Ετυμολογία: comosum = εύκομον
Υψόμετρο: 0-900μ
Ενδιαίτημα Καλλιέργειες, Παραδοσιακά καλλιεργούμενοι αγροί, Ακαλλιέργητοι αγροί και όρια καλλιεργούμενων αγρών, Λιβάδια
Ενδημικό Όχι
Προστασία::
Κατάσταση: Κοινό

Είναι το πιο κοινό από τα Muscari και έχει φύλλα μέχρι 3 εκ. πλάτος και 40 εκ. μήκος, κοίλα. Βότρυς, στο κάτω μέρος αραιός με καστανά άνθη και στην κορυφή πιο πυκνός με άνθη κυανοϊώδη. Τα ανώτερα άνθη είναι άγονα. Σε αγρούς, συχνά σε μεγάλους πληθυσμούς.
Το γένος Μούσκαρι (Muscari) περιλαμβάνει 60 είδη από την Ευρώπη και την Μικρά Ασία. Στην Ελλάδα αυτοφύονται 14 είδη. Αυτό που δίνει τους αφροδισιακούς βολβούς, που μοιάζουν με κρεμμυδάκια, είναι το Μούσκαρι το εύκομον (Muscari comosum),
Οι βολβοί του έχουν πικρή γεύση και τρώγονται από την αρχαιότητα, γιατί θεωρούνται ότι έχουν ισχυρές αφροδισιακές και θεραπευτικές ιδιότητες. Ο Ιππποκράτης και ο Διοσκουρίδης χρησιμοποιούσαν τους βολβούς για πολλές ασθένειες. Την ίδια άποψη έχουν και οι σύγχρονοι Έλληνες που τρώνε τους βολβούς με τον αρχαίο τρόπο, δηλαδή ψημένους και αρτυμένους με ξύδι, όπως συνιστά ο Διοσκουρίδης. Οι βολβοί συλλέγονται πριν την περίοδο του Πάσχα. Διατηρούνται στο ξύδι και αποθηκεύονται σε βάζα. Οι βολβοί του M. comosum αποτελούν, ειδικά στην Κρήτη, εξαιρετικό μεζέ με το όνομα σκορδουλάκοι.

*** Αρχαίες συμβουλές
«Άριστοι βολβοί είναι οι βασιλικοί που έχουν κόκκινο χρώμα. Δεύτερης ποιότητας είναι οι λευκοί από τη Λιβύη. Χειρότεροι από όλους είναι οι αιγυπτιακοί». Αθήναιος
«Οι βολβοί ταιριάζουν με το τυρί, το μέλι, το κρεμμύδι και το ξύδι. Αν τους φας χωρίς αυτά, τότε είναι άθλιοι και πικροί». Φιλήμων.

Πληροφορίες : greekflora.gr

Ονομασία :

Νυχτολούλουδο (Κέστρο το νυχτερινό )
( Επιστημ. Ονομ. Cestrum nocturnum )

Τοποθεσία :

Ναύπλιο

Ημερομηνία :

26 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

 Τα βράδυα το δυνατό άρωμα του Νυχτολούλουδου
μπορεί να με κάνει να ρουθουνίζω
κουνώντας ρυθμικά τη μύτη μου πέρα δώθε...
ανασαίνω βαθιά μέχρι να φτάσει το ευωδιαστό μεθύσι
καί να ποτίσει όλη την ύπαρξή μου...."

Ονομασία :

Μουσμουλιά ή Μεσκουλιά (Επιστημ. Ονομ. Eriobotrya japonica )

Τοποθεσία :

Ναύπλιο

Ημερομηνία :

27 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

 Όταν είναι ανθισμένη, μοσχοβολάει ο τόπος, μοναδικό το άρωμά της.
Η μυρωδιά των λουλουδιών της έχει κάτι απο τη σπιρτάδα του κανελογαρύφαλλου....

Παραφορτωμένη η μουσμουλιά με τους καρπούς της να χρυσίζουν στον ήλιο.
Μόλις μπεί ο Μάης ωριμάζουν, καί το θέαμα στη γειτονιά είναι αλλιώτικο.
Είναι ένα φρούτο που έχει πολύ ωραία γεύση, αλλά έχει μεγάλα κουκούτσια καί λίγη σάρκα με αποτέλεσμα να μην το προτιμάει ο κόσμος....
Καί μόνο για την γεύση του, εμένα μου αρέσει...

Ονομασία :

Νούφαρο της Μεσογείου

Τοποθεσία :

Ερασίνος Ν Κίος

Ημερομηνία :

23 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Ονομασία :

Bituminaria bituminosa Μπιτουμινάρια ή Πισόχορτο

Τοποθεσία :

Ναύπλιο Αρνανιτιά

Ημερομηνία :

24 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Το Bituminaria bituminosa Μπιτουμινάρια ή Πισόχορτο απαντά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και της Μεσογειακής λεκάνης, φύεται σε ξηρές, ημίξηρες και ύφυγρες περιοχές, όξινα και ασβεστούχα εδάφη, υπόσκιες και ηλιόλουστες τοποθεσίες, υπερβοσκόμενα και αβόσκητα λιβάδια κ.ο.κ.

Ελληνική ονομασία: Ψωραλέα η ασφάλτοσμος, Ασφάλτιο το ασφάλτοσμο

Κοινές ονομασίες: Βρωμόχορτο, Πισόχορτο,

Περιγραφή, Βιότοπος:

Το Bituminaria bituminosa Μπιτουμινάρια ή Πισόχορτο είναι ένα αυτοφυές πολυετές φυτό της οικογένειας Fabaceae με ύψος από 0,20 -1 μέτρο, χνουδωτό με ξυλώδης βλαστούς στη βάση του και με χαρακτηριστική οσμή πίσσας.
Τα φύλλα του είναι σύνθετα τριπλά, με φυλλάρια, γραμμικά-λογχοειδή με αδενώδη και ρητινώδη στίγματα.
Τα άνθη του ανά 10-20 σε μασχαλιαία υποσφαιρικά κεφάλια με επιμήκεις ποδίσκους, κυανωπά-ιώδη χρώματος. Περίοδος ανθοφορίας από Μάρτιο – Αύγουστο.
Ο καρπός είναι μονόσπερμος ωοειδές λοβός με σπαθόμορφο ράμφος.

Θεραπευτικές ιδιότητες, Συνίσταται:

Στην Κίνα και την Ιαπωνία, η ψωρίαλα είναι ένα από τα βασικά βότανα που χρησιμοποιούνται εκτενώς από τους βοτανολόγους για τη θεραπεία διαφόρων διαταραχών του δέρματος. Κινέζοι και ιάπωνες βοτανολόγοι χρησιμοποιούν το βότανο για να θεραπεύσουν το έκζεμα, τη λέπρα καθώς και την τριχόπτωση.

Κατά τον Διοσκουρίδη (Μ.Μ ΙΙΙ,109) οι σπόροι, τα φύλλα και η ρίζα του φυτού Τρίφυλλον, το οποίο αναφέρεται στην ψωραλέα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία παθήσεων του ουροποιητικού, της επιληψίας, της υδρωπικίας στα αρχικά στάδια, σαν κατάπλασμα απαλύνει τον πόνο από δαγκώματα φιδιών και γενικά είναι καλό αντίδοτο στα περισσότερα δηλητήρια.

Οι καρποί του φυτού χρησιμοποιούνται για τις ανθελμινθικές, αντιβακτηριδιακές, αφροδισιακές, στυπτικές, εφιδρωτικές, διουρητικές και τονωτικές ιδιότητές τους. Χορηγούνται επίσης, για τη θεραπεία εμπύρετων νόσων, της συχνοουρίας και της νυχτερινής ενούρησης.

Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Άλλες χρήσεις:

Ημπιτουμινάρια έχει υψηλό ποσοστό πρωτεΐνης και μικρή περιεκτικότητα σε κυτταρικά τοιχώματα και λιγνίνη. Αποτελεί πολύτιμο κτηνοτροφικό φυτό, όταν το φυτό ξηραθεί, τα ζώα το καταναλώνουν με μεγάλη ευχαρίστηση, γιατί η δυσάρεστη ασφαλτώδης οσμή.

Ονομασία :

ίριδα

 Τοποθεσία :

Ναύπλιο

Ημερομηνία :

12 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Ονομασία :

Convolvulus arvensis L. Οικ. Convolvulaceae

 Κονβόλβολος των αγρών, περικοκλάδα

 Τοποθεσία :

Αρχαιολογικός χώρος Ασίνης

Ημερομηνία :

13 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Πολυετές φυτό με λεπτούς βλαστούς, έρποντες , πλαγιαστούς ή αναρριχώμενους  σε στηρίγματα  και φύλλα  εναλλάξ, με δύο οξύληκτους λοβούς στη βάση. Άνθη μεγάλα χοανοειδή διαμέτρου μέχρι 20mm , λευκά, ρόδινα ή δίχρωμα, εύοσμα, μονήρη ή ανά δύο.  Άνθηση από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο. Κοινό σε αγρούς και κήπους. 

Κείμενο Γ Δήμου Γεωπόνος

Ονομασία :

Vicia spp. – Oικ. Fabaceae

Αγριόβικος

 Τοποθεσία :

Αρχαιολογικός χώρος Ασίνης

Ημερομηνία :

13 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά είδη. Η διάκρισή τους γίνεται με βάση χαρακτηριστικά των φύλλων και του άνθους. Πιο συνηθισμένα είδη τα V. angustifolia, V. crasa, V. sativa, V. Villosa. Πολύ καλά μελισσοκομικά φυτά.

Μονοετής ή διετής πόα  30-80 cm χνουδωτή έρπουσα ή αναρριχώμενη. Φύλλα με 5-7 ζεύγη φυλλαρίων που καταλήγουν σε διακλαδισμένη έλικα. Ανήκει στα ψυχανθή και για το λόγο αυτό όπως και ο καλλιεργούμενος βίκος, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χλωρή λίπανση για τη βελτίωση, χημική και φυσική  φτωχών  εδαφών. Αυτό γίνεται  λόγω της ανάπτυξης στα ριζίδια των αζωτοβακτηρίων που εμπλουτίζουν το έδαφος με το άζωτο που παρακρατούν. Το καλλιεργούμενο είδος με το όνομα βίκος είναι σημαντικό, καλλιεργούμενο, κτηνοτροφικό φυτό για τα σπέρματα, το χόρτο και το άχυρο είτε μόνο του,  είτε σε συγκαλλιέργεια με άλλα χειμερινά φυτά (σιτάρι, κριθάρι). Το  είδος Vicia amphicarpa πιθανόν να είναι αυτό  που αναφέρει ο Θεόφραστος ως αρακώδες : «και μίαν μέν ρίζαν  το αρακώδες τούτο παχείαν έχει την κατά βάθους τάς δ’ άλλας έφ’ών ό καρπός λεπτοτέρας…»

Κείμενο Γ. Δήμου Γεωπόνος

Ονομασία :

 Φουφουλιά (Τήνος), Φάσσα (Αίγινα), Νεροβαμβακιά (Πελοπόννησος), Μαυρομάργο (Αττική), Μαυρομάρκος (Κύθνος), Αποπουλιά, Λυχναράκι, Οικονομία, Καντηλαναύτρα.

Τοποθεσία :

Αρχαιολογικός χώρος Ασίνης

Ημερομηνία :

13 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Πολυετής πόα με ξυλώδη βάση, ασπριδερό και αρωματικό, που μπορεί να πάρει τις διαστάσεις μικρού θάμνου, ύψους έως 60 εκ. Φύλλα σε σχήμα καρδιάς, χνουδωτά, αντίθετα, απαλά, με χρώμα ασπροπράσινο. Άνθη  μικρά, όμοια με εκείνα των άλλων ειδών που ανήκουν στην ίδια οικογένεια, κοκκινωπά και βγαίνουν από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο. Καρποί  μαύροι , μικροσκοπικοί , κρύβονται στη βάση ενός κάλυκα που μοιάζει με χωνί. Φυτρώνει κυρίως, σε σκιερά μέρη και μέσα ή στη βάση των τοίχων.

Τους κάλυκες από τα άνθη τους βάζουν στο  καντήλι για φυτίλι και τα λένε φυτιλάκια, λυχναράκια ή λουμίνια.

κείμενο Γιώργος Δήμου Γεωπόνος

Ονομασία :

Euphorbia dendroides L Οικ.  Euphorbiaceae

Ευφόρβιο το δενδροειδές, καρναρέζα Φλόμος 

Τοποθεσία :

Αρχαιολογικός χώρος Ασίνης

Ημερομηνία :

13 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Πανέμορφο μικρό δέντρο, λείο, με γαλακτώδη χυμό και κλαδιά σε διάταξη κηροπηγίου. Φύλλα 25-65mm, λογχοειδή, εύπτωτα σε περίοδο ξηρασίας.

Σκιάδια των 5-8 ακτίνων με κυάθια κίτρινα και βράκτια ρομβοειδή ομοιόχρωμα.

Φύεται σε  βραχώδεις και άγονες περιοχές, όπου δημιουργεί μεγάλες αποικίες.

Κείμενο Γ Δήμου Γεωπόνος

Ονομασία :

Φλόμος - Verbascum thapsus

Τοποθεσία :

Ακροναυπλία

Ημερομηνία :

12 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Θάνος Κομνηνός

ΦΥΣΗ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Ονομασία :

Πελοποννησιακή καμπανούλα - Campanula topaliana topaliana

Τοποθεσία :

Ακροναυπλία

Ημερομηνία :

12 - 4 - 2020

Φωτογραφία :

Θάνος Κομνηνός

Η ΦΥΣΗ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Ονομασία :

Bellardia trixago
Κοινή ονομασία: Αγριόλυκος, Σταρόλυκος στην (Κρήτη) Μπελλάρντια η χνουδωτή.

Τοποθεσία :

Υγροβιότοπος Ναυπλίου Ν Κίου

Ημερομηνία :

16 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

 Ανθίζει την Άνοιξη. Άνθη λευκά με ροζ στο άνω χείλος. Ημιπαρασιτικό φυτό.
Bellardia ονομάστηκε προς τιμήν του Ιταλού βοτανολόγου Carlo Antonio Lodovico Bellardi ( 1741 - 1826 )

Ονομασία :

Ορχιδέα
(Himantoglossum robertianum Barlia robertiana γιγαντορχιδέα)

Τοποθεσία :

ορεινή Αργολίδα

Ημερομηνία :

14 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Είναι η μεγαλύτερη ορχιδέα κι αυτή που ανθίζει από τις πρώτες. Η Barlia robertiana φτάνει και ξεπερνάει το μισό μέτρο. Έχει φύλλα μεγάλα και άνθη σε πυκνή ταξιανθία με διάφορα χρώματα . Φυτρώνει σε φρύγανα, ελαιώνες, πετρώδεις τοποθεσίες, ξέφωτα δασών.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
Θεωρείται άκρως φαρμακευτικό διότι έχουν μελετηθεί 15 φαρμακευτικές ενώσεις στο φυτό.
Μία επιπρόσθετη φαρμακευτική χρήση είναι στη θεραπεία της τύφλωσης και της κώφωσης, νευρικής προέλευσης καθώς και σε όλες τις ρευματικές παραλύσεις
National Center for Biotechnology Information
ΕΔΩΔΙΜΟΤΗΤΑ:
Τρώγεται βραστή και ψητή.

Ονομασία :

Erodium cicutarium Καλόγερος, Ερωδιός ο κωνιοφόρος ,Xτενάκι

Τοποθεσία :

αργολική γη

Ημερομηνία :

13 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Στο φυτό Erodium cicutarium Καλόγερος Ερωδιός Xτενάκι τα φύλλα και οι νεαροί βλαστοί είναι νόστιμοι και θρεπτικοί, συλλέγονται την άνοιξη πριν ανθίσει. Ονομάζεται ερωδιός ο κωνιόμορφος λόγω της ομοιότητας του καρπού με το ράμφος του ερωδιού.

Περιγραφή, Βιότοπος:
Είναι μονοετές ή διετές πόα της οικογένειας Geraniaceae, με ύψος από 10-60 εκατοστά, με βλαστό διακλαδισμένο από τη βάση, τριχωτό όρθιο ή έρπων και με βαθιά, πασσαλώδη ρίζα.
Τα φύλλα του είναι κατ’ εναλλαγή, πτεροσχιδή, οδοντωτά, χνουδωτά, με παράφυλλα.
Από τις μασχάλες των φύλλων βγαίνουν οι ανθοφόροι βλαστοί που φέρουν 2-8 ρόδινα, πορφυρά ή λευκά άνθη, με 5 πέταλα, σε ταξιανθία σκιάδιο. Περίοδος ανθοφορίας από Μάρτιο-Ιούνιο.
Ο καρπός με μακρύ ράμφος, με μήκος έως 2 εκατοστά, σπόρος με ελικοειδής σκληρή ίνα στη κορυφή.
Φύεται σε όλη τη χώρα σε υγρά εδάφη και σε υψόμετρο από 100- 1600 μέτρα, σε λιβάδια, βοσκότοπους και άκρες δασικών δρόμων, σε ξέφωτα δασών και σε καλλιεργούμενους αγρούς.
Το γένος περιλαμβάνει περίπου 60 μονοετή ή πολυετή είδη.

Εδωδιμότητα, Τρόποι παρασκευής:
Συλλέγονται το χειμώνα και την άνοιξη, πριν αναπτυχθούν τα άνθη, τα φύλλα και η ρίζα του φυτού που είναι φαγώσιμα.
Τα φύλλα και οι νεαροί βλαστοί είναι νόστιμοι και θρεπτικοί, συλλέγονται πριν ανθίσει το φυτό. Τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι σαν μυρωδικό μαζί με άλλα χόρτα, προστίθενται στις σαλάτες, σε χορτόπιτες, σε ομελέτες και σε σούπες. Η ρίζα τρώγεται και μασιέται σαν τσίχλα.

Μελισσοκομικό φυτό:
Ανθίζει από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο και δίνει νέκταρ και γύρη.

Θεραπευτικές ιδιότητες
Το σύνολο του φυτού έχει αιμοστατικές, στυπτικές, αντιοξειδωτικές, στυπτικές και αιμοστατικές ιδιότητες.
Έχει χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία της μήτρας και άλλων αιμορραγιών. Η ρίζα και τα φύλλα έχουν φαγωθεί από θηλάζουσες μητέρες για να αυξήσουν τη ροή του γάλακτος.
Εξωτερικά, το φυτό έχει χρησιμοποιηθεί ως πλύση για δαγκώματα ζώων, λοιμώξεις του δέρματος κ.λπ. ενώ ένα κατάπλασμα από το μάσημα της ρίζας έχει εφαρμοστεί σε πληγές και εξανθήματα.
Το τσάι που από τα φύλλα του έχει εφιδρωτικές και διουρητικές ιδιότητες, έχει χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία του τυφοειδούς πυρετού.
Τα φύλλα εμβαπτίζονται στο νερό του μπάνιου για την θεραπεία των ρευματισμών.
Οι σπόροι του περιέχουν βιταμίνη Κ.

Πηγή: www.pfaf.org

Ονομασία :

 Αλάδανος (Λαδανιά)

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

12 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Αλάδανος (Λαδανιά)

Το μυθικό και θαυματουργό βότανο των Ολύμπιων θεών, με τις πολλές θεραπευτικές, φαρμακευτικές και καλλυντικές ιδιότητες,
Στη μυθολογία αναφέρεται ως το φυτό που για χάρη του καυγάδισαν οι θεοί του Ολύμπου με τις θεές. Σύμφωνα με το μύθο, κάποτε οι Ολύμπιοι θεοί έκαναν συμβούλιο για να αποφασίσουν ποια φυτά θα είναι θεραπευτικά και ποια καλλωπιστικά. Αποφάσισαν λοιπόν ότι η Αλαδανιά θα ήταν το φυτό για να θεραπεύει τους πολεμιστές που είχαν πληγωθεί στη μάχη. Αυτό όμως ενόχλησε τις θεές, επειδή ήταν σίγουρες ότι το φυτό με τα λεπτά ρόδινα άνθη και το υπέροχο άρωμα, θα ήταν καταλληλότερο για την ομορφιά. Μετά από ένα μεγάλο καυγά, αποφασίστηκε τελικά να του δοθούν και οι δύο ιδιότητες, τόσο οι θεραπευτικές όσο και οι καλλωπιστικές.
.
Μερικά από τα ονόματα που του έχουν αποδώσει είναι: Κίστος, Λαδανιά, Αλάδανος, Λάβδανος, Κουνούκλα .

Τα φύλλα του είναι αρωματικά, έχουν κυματοειδή επιφάνεια, χρώμα γκριζοπράσινο και πολλά τριχίδια. Τα άνθη έχουν πέντε πέταλα που μοιάζουν να είναι τσαλακωμένα. Τα πέταλα είναι συνήθως λευκά, ρόδινα ή μοβ, ωστόσο υπάρχουν και είδη με κίτρινα άνθη και πέταλα με κηλίδες.

Τα φύλλα της λαδανιάς έχουν την υψηλότερη περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες από οποιοδήποτε άλλο φυτό στην Ευρώπη, με εκπληκτική ικανότητα καταστροφής των ελευθέρων ριζών, καθώς και υψηλή αντιοξειδωτική δράση. Το 1999 κηρύχθηκε Ευρωπαϊκό έτος για το φυτό αυτό! Παρόλο που φυτό αυτό κυριαρχεί σε όλη την Μεσόγειο, μόνο στην βόρεια Κρήτη περιέχει την θεραπευτική ρητίνη λάδανο σε μεγάλη ποσότητα.
Το λάδανο είναι γνωστό εδώ και 2.500 χρόνια και έχει συνδεθεί με αρκετές θρησκείες. Η ρητίνη που παράγεται από τη λαδανιά, είναι ιδιαίτερα αρωματική με έντονες φαρμακευτικές ιδιότητες.
Ο πρώτος λαός που προχώρησε στην συλλογής της ρητίνης του αλάδανου ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Το χρησιμοποιούσαν στην ταρίχευση (στις μούμιες) και το έκαιγαν σαν λιβάνι στους ναούς.
Στον Μινωϊκό πολιτισμό υπάρχουν ενδείξεις χρήσης του ως καλλυντικό και θεραπευτικό, ενώ αναφορές υπάρχουν και στον Ηρόδοτο. Ο Διοσκουρίδης αναφέρετε στον αλάδανο και στις στυπτικές, θερμαντικές, και μαλακτικές ιδιότητες του. Η λαδανιά αποτελεί ένα από τα σαράντα συστατικά που απαιτούνται για την παρασκευή του Άγιου Μύρου. Ο Ρωμαίος ιατρός Celsus αναφέρει τη χρησιμοποίηση της ρητίνης της λαδανιάς, ως έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα. Την ρητίνη της λαδανιάς την χρησιμοποιούν οι Άραβες ως θυμίαμα. ενώ ο Πέρσης ιατρός Αβικέννας την χρησιμοποιεί για την αποσκλήρυνση του στομάχου και εντέρου και με τη μορφή αλοιφής για τη θεραπεία του σπλήνα. Στο Μεσαίωνα θεράπευε την πανώλη, ενώ στην Αναγέννηση κυκλοφορούσαν αρωματικά χώρου με κύριο συστατικό το λάδανο.

Θεραπευτικές ιδιότητες Λαδανιάς

Ισχυρό αντιοξειδωτικό (αντικαρκινικό), τονωτικό και ανακουφιστικό του πεπτικού, στυπτικό, αποχρεμπτικό, αντικαταρροϊκό, αναλγητικό, αντισπασμωδικό, αποχρεμπτικό, καταπραϋντικό, για προβλήματα στομάχου & εντέρου, κολίτιδα, βρογχίτιδα, κρυολόγημα, αποτοξίνωση και μυκητιάσεις.
Ο βλαστός και τα φύλλα περιέχουν βαλσαμώδη ρητινική αρωματική ύλη, το λάδανο. Στη ρητίνη περιέχονται οργανικές ενώσεις που ονομάζονται λαμβανικά διτερπένια, οι οποίες σύμφωνα με μελέτες παρουσιάζουν αντιμικροβιακή και κυτταροστατική δράση (εμποδίζουν δηλαδή τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων και τελικά αποτρέπουν τη δημιουργία όγκων).
Προστατεύει την καρδιά τέσσερις φορές καλύτερα από το κόκκινο κρασί, είναι αντιοξειδωτικό είκοσι φορές ισχυρότερο από το φρέσκο χυμό λεμονιών και τρεις φορές πιο υγιές από όσο το πράσινο τσάι
Αποτοξινώνει τα βαριά τοξικά μέταλλα που προέρχονται από τον καπνό των τσιγάρων ,των οδοντικών σφραγισμάτων και της περιβαλλοντολογικής μόλυνσης.
Ενισχύει το ανοσοποιητικό ,βοηθάει τις μυκητισιακές μολύνσεις όπως την κάντιντα και άλλες μορφές , το κολοβακτηρίδιο, και το ελικοβαχτήριο του πυλωρού και βελτιώνει την ευαίσθητη ισορροπία των χρήσιμων βακτηρίων στο έντερο την βακτηριακή πανίδα. Για προβλήματα στα ούλα κάνουμε γαργάρες και πίνουμε 2-3 φλιτζάνια την ημέρα. Είναι αποτελεσματικό για τους ιούς της γρίπης όπως των πτηνών.
Ανακουφίζει σε προβλήματα του στομάχου, του εντέρου και δρα κατά της παχυσαρκίας. Είναι καταπραϋντικό, στυπτικό, σπασμολυτικό, ελαττώνει τα συμπτώματα της βρογχίτιδας, και είναι αναλγητικό. Είναι καλό να χρησιμοποιείται προληπτικά για την αποφυγή κρυολογήματος και άλλων ασθενειών.
Η Λαδανιά έχει επίσης καλά αποτελέσματα κατά της αϋπνίας του πονόδοντου και του τέτανου.
Με τους καρπούς του φυτού φτιάχνεται ένα ρόφημα που σταματά τη διάρροια και με τα φύλλα ένα αρωματικό τσάι. Σύμφωνα με την παραδοσιακή Iατρική, το λάδανο μπορεί να αναστείλει τα καλοήθη αποστήματα (αχελώνια και μαλάθρακες καλόγηροι). Αναφέρεται η χρησιμοποίησή του για σκληρούς όγκους μήτρας και για όγκους του πρωκτού, σε ρηνικούς πολύποδες και καρκινογόνα έλκη. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προφύλαξη και τη θεραπεία ταυτόχρονα του καρκίνου. Ιδιαίτερη έμφαση εδώ είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου.
Νεότερα πειράματα επιβεβαιώνουν τη χρήση αυτή του αλάδανου. Έτσι υπάρχουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα σε κυτταρικές σειρές που αφορούν διάφορους τύπους καρκίνων. Επίσης ενδιαφέροντα αποτελέσματα έχουν δημοσιευθεί και αφορούν την αντιμικροβιακή δράση του φυτού και της ρητίνης του.

Ονομασία :

Μαργαρίτα - Μαντηλίδα - "Χρυσάνθεμον το στεφανωματικόν"  - Chrysanthemum coronarium

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

12 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Σωτηρία Αλεξιάδη

Αυτή την εποχή, ένα από τα λουλούδια που συναντάμε στην περιοχή μας, καί σε άλλα μέρη, είναι η γνωστή μας κίτρινη Μαργαρίτα. Είναι απο τα αγαπημένα αγριολούλουδα των νεανικών μας χρόνων που στεκόταν υπομονετικά στο χέρι μας, καί της "μαδούσαμε"τα άνθη της ρωτώντας την: "Μ' αγαπά; Δεν μ'αγαπά..." συνεχίζοντας το "μάδημα" καί ευχόμαστε το τελευταίο πέταλο του λουλουδιού, να είναι το "μ' αγαπά"....
Όπου κι αν φυτρώνει ομορφαίνει το φυσικό τοπίο.
Λόγω των χρυσοκίτρινων λουλουδιών οι αρχαίοι το αποκαλούσαν "Διός Όφρυς"
Ο Διοσκουρίδης το αποκαλεί χρυσάνθεμον καί αναφέρει ότι στεφάνια καμωμένα με μαργαρίτες κοσμούσαν τα ιερά αγάλματα των θεών.
Θεωρούσαν το φυτό προστατευτικό κατά της μαγείας καί της μαγγανίας.
Στην αρχαία Ρώμη οι χειρουργοί που συνόδευαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες στη μάχη, μετέφεραν καί σακκιά με μαργαρίτες προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στους τραυματίες.
Εμπότιζαν τους επιδέσμους με τον χυμό της Μαργαρίτας καί ανακούφιζαν τους τραυματίες.
Χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική φτιάχνουν αλοιφή για τα έλκη, ως αφέψημα για εντερικά προβλήματα, κατά των νευρικών διεγέρσεων και για την βρογχική καταρροή. (Όλα τα βότανα πριν την χρήση τους, πάντα με συμβουλή ιατρική)
Επίσης τα τρυφερά βλαστάρια της Μαργαρίτας λαχανεύονται. Γίνονται μιά νόστιμη σαλάτα και τρώγονται βραστά με λάδι και ξύδι, χρησιμοποιείται καί στις χορτόπιτες.
Είναι πλούσιο φυτό σε μέταλλο και κάλιο.
Τα άνθη περιέχουν κίτρινες χρωστικές και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται για την βαφή υφασμάτων, καί για μάλλινα. Η απόχρωση του κίτρινου μπορεί ν' αλλάξει με χυμό λεμονιού ή κιμωλίας. Η Μαργαρίτα είναι από τα πιό φωτεινά και ανθεκτικά φυτά της φύσης...

Ονομασία :

 Περικοκλάδα μικρή Convolvulus arvensis

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

11 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Επιστημονικό όνομασία: Convolvulus arvensis L. 1753
Ελληνική ονομασία: Κονβόλβουλος ο αρουραίος
Κοινές ονομασίες: Μικρό περικοκλάδι, Χωνάκι, Περικοκλάδι

Περιγραφή:
Είναι πολυετές έρπον ή αναρριχώμενη πόα της οικογένειας Convolvulaceae, με περιστρεφόμενο, λείο ή αραιά χνουδωτό, ποώδη, λεπτό, γωνιώδη και πράσινο βλαστό μήκους 30-60 εκατοστά.
Τα μικρά φύλλα του είναι έμμισχα, ακέραια ή οδοντωτά, χνουδωτά, σε σχήμα που μοιάζει με βέλος.
Τα άνθη της περικοκλάδας είναι μονήρη ή ανά δύο, με μήκος έως 2 εκατοστά, σε μασχαλιαίο ποδίσκο μεγαλύτερο του αντίστοιχου φύλλου, σε σχήμα χωνιού, λευκού λευκό-ρόδινου χρώματος, περίοδος ανθοφορίας από τον Απρίλιο έως και τον Σεπτέμβριο.
Ο καρπός είναι κάψα χωρίς χνούδι.
Θεραπευτικές ιδιότητες:
Ηρίζα, καθώς και μια ρητίνη που παράγεται από τη ρίζα, έχουν χολαγογικές, διουρητικές, και καθαρτικές ιδιότητες, η αποξηραμένη ρίζα περιέχει ρητίνη σε ποσοστό 4,9%. Ο χυμός της ρίζας χρησιμοποιείται στη θεραπεία του πυρετού.
Στις ρίζες του φυτού περιέχεται ένα αλκαλοειδές με ονομασία polyhydroxytropane (Calystegins), που έχει σημαντική ανασταλτική δραστικότητα έναντι της β-γλυκοσιδάσης και α-γαλακτοσιδάσης. Έχει παρατηρηθεί ότι όταν χορηγείται σε γάτες και κουνέλια, προκαλεί αγγειοδιαστολή και την αύξηση του ποσοστού της στεφανιαίας κυκλοφορίας.
Το υδατικό και αλκοολικό εκχύλισμα τις ρίζας έδειξε μέτρια διουρητική, ηρεμιστική, υπογλυκεμική, αντιαιμορραγική δραστηριότητα, εκτός από τις αντιβακτηριακές και αντιμικροβιακές επιδράσεις. Τα εκχυλίσματα βρέθηκαν να είναι ευεργετικά για το ήπαρ και λειτουργίες των νεφρών και ενεργούν στην ανακούφιση του εντέρου και τους πόνους της μήτρας. Επιπρόσθετα συντελούν στη σωστή λειτουργία εκκρίσεως χολής και του ήπατος, στη θεραπεία της οξείας ηπατίτιδας.
Το τσάι από τα άνθη είναι καθαρτικό, επίσης χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του πυρετού και των πληγών. Υπό τη μορφή αφεψήματος εφαρμόζεται εξωτερικά ως επουλωτικό και αντισηπτικό.
Το γένος έχει γύρω στα 200 είδη τα περισσότερα από τα οποία είναι αναρριχώμενα φυτά με λευκά ή ροζ λουλούδια σε σχήμα χωνιού.
Το Convolvulus arvensis Μικρό περικοκλάδι αν και ομορφαίνει τους κήπους μας, στις καλλιέργειες θεωρείται ζιζάνιο και ενοχλητικό.
Τα άνθη του κλείνουν τη νύχτα και κατά τη διάρκεια μιας βροχερής μέρας. Στις ηλιόλουστες μέρες τα λουλούδια διαχέουν ένα άρωμα ηλιοτρόπου.
Το φυτό προσβάλεται από τον ιό του μωσαϊκού του καπνού, των σολανοιδών Solanaceae, και επομένως δεν πρέπει να καλλιεργείται κοντά σε πατάτες, ντομάτες και άλλα φυτά αυτής της οικογένειας.

Πληροφορίες : Από agriamanitaria

Ονομασία :

 Μυρώνι Χτένι Σκάντζίκι Scandix pecten veneris

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

11 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

 Το Μεσογειακό Scandix pecten veneris Μυρώνι Χτένι Σκάντζίκι ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Ο Θεόφραστος το αναφέρει ως «Σκάνδικα», τον «κτένα της Αφροδίτης», λόγω του σχήματος που έχουν τα καρπίδια του φυτού (ομοιάζουν με χτένα).
Ο Διοσκουρίδης τον 1ο αιώνα μ.Χ. αναφέρει ότι το φυτό σκάνδιξ τρώγεται ωμό, αλλά και βραστό και βοηθά τις κενώσεις του εντέρου, κάνει καλό στο στομάχι και είναι διουρητικό. Συνιστούσε το αφέψημα του βοτάνου επειδή το θεωρούσε ωφέλιμο για το συκώτι, τα νεφρά και την ουροδόχο κύστη. Ο Πλίνιος στη Φυσική Ιστορία του αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες του βοτάνου και υπογραμμίζει ότι είναι τονωτικό της σεξουαλικής ικανότητας, κυρίως σε ηλικιωμένους.
Λέγεται ότι οι μάγισσες το πρόσθεταν στα υλικά των μαγικών φίλτρων γιατί πίστευαν ότι επέτρεπε στους ανθρώπους να βλέπουν το μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι χρησιμοποιείται στην μαγειρική λόγω του αρώματος και της ιδιαίτερης γεύσης του, δίνει ιδιαίτερη νοστιμιά στις πίτες, μπορεί να συνοδεύσει άριστα πιάτα με κρέας, με ψάρι, με όσπρια, προστίθεται σε σούπες, σαλάτες και ομελέτες.
Ελληνικές ονομασίες: Σκάνδιξ, Kτένιο της Αφροδίτης
Κοινές ονομασίες: Κτενόχορτο της Αφροδίτης, Τσιλιμονιδιά, Αρχάτζικος, Σκάντζίκι, Σκανδίκια, Σκαντσίκα, Μυριαλίδα.

Είναι μεσογειακό μονοετές ποώδες φυτό, με βλαστούς όρθιους ή έρπων, γραμμωτούς, χνουδωτούς με ύψος έως 30 εκατοστά.
Έχει πολύ μικρά αντίθετα, οδοντωτά λεία φύλλα δις-τρις πτεροσχιδή με λοβούς γραμμοειδείς.
Τα άνθη του έχουν χρώμα λευκό, είναι μικρά με πέντε πέταλα, στην κορυφή ανθοφόρων βλαστών σε απλές, ομπρελοειδείς ταξιανθίες. Ανθίζει από Φεβρουάριο έως Απρίλιο.
Ο καρπός τους είναι ωοειδής, έχει μήκος 1-4 εκατοστά, με ράμφος που έχει ίσο μήκος με το τμήμα που περιέχει τους σπόρους. Φτάνει σε ύψος τα 5 έως 10 εκατοστά.
Τα ωμά φύλλα είναι πλούσια σε βιταμίνη C, καροτένιο, σίδηρο, μαγνήσιο, νάτριο, κάλιο, ασβέστιο και φωσφόρο.

Το συναντάμε σχεδόν παντού σε ακαλλιέργητους τόπους, σε άκρες μονοπατιών και συλλέγονται το χειμώνα και την άνοιξη τα φύλλα όταν ακόμη είναι μικρά και τρυφερά πριν την άνθιση.
Χρησιμοποιείται την μαγειρική λόγω του αρώματος και της ιδιαίτερης γεύσης του, δίνει ιδιαίτερη νοστιμιά στις πίτες, μπορεί να συνοδεύσει άριστα πιάτα με κρέας, με ψάρι, με όσπρια, προστίθεται σε σούπες, σαλάτες και ομελέτες.
Είναι πολύ ευαίσθητο και διατηρείται στο ψυγείο δυο μέρες το πολύ. Αποξηραίνεται όμως εύκολα και μπορεί να συντηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Πληροφορίες : agriamanitaria

Ονομασία :

 Μούσκαρι - Muscari botryoides

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

11 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

Το γένος Muscari περιλαμβάνει 50 είδη βολβωδών φυτών που η κοινή τους ονομασία είναι σταφυλουάκινθοι (grape hyacinth). Ευδοκιμούν κυρίως σε υψόμετρο από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τις υπο-αλπικές περιοχές της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Τα σαρκώδη φύλλα τους σχηματίζουν συστάδες και τα λουλούδια τους σχηματίζουν πυκνούς σπίδακες που βγαίνουν πάνω σε άφυλλα στελέχη την άνοιξη.
Το όνομα του γένους, Muscari, προέρχεται από την λατινική λέξη musk, που προέρχεται από την ελληνική λέξη "μόσχος" (μοσχοβολιά), και αναφέρεται στο γλυκό άρωμα των λουλουδιών, που μαζί με το συχνά βαθύ μπλε χρωματισμό τους, έχουν κάνει την καλλιέργεια των μούσκαρι πολύ δημοφιλή. Η κοινή του ονομασία είναι σταφυλουάκινθος (grape hyacinth) για το λουλούδι του μοιάζει με αυτό του υάκινθου.
Η καλύτερη παρουσίαση των μούσκαρι είναι όταν αναπτύσσονται σε φυτείες ομαδικές, σε βραχόκηπους ή σε άγριους κήπους, και όταν μεγαλώνουν με πλήρη ήλιο και με χώμα υγρό και καλά αποστραγγιζόμενο.
Τα μούσκαρι καλλιεργούνται για αιώνες. Αν και ενδημικά στην Ελλάδα και την Μέση Ανατολή, ωστόσο καλλιεργούνται στην Αγγλία από το 1576, ενώ καλλιεργούνταν ήδη από τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά χρόνια. Μια αγγλοσαξωνική μετάφραση του Διοσκουρίδη παρουσιάζει ένα διαφορετικό και ξεχασμένο μύθο για την προέλευσή τους, όπου τα πρώτα μούσκαρι είχαν αναπηδήσει από το αίμα του δράκου στην κορυφή ενός δασωμένου βουνού.
Το μούσκαρι, έχει, όπως και ο άγριος υάκινθος, δηλητηριώδη βολβό. Τα μικρά σκουρο-μπλε λουλούδια, που σχεδόν μοιάζουν με μικρά μούρα και έχουν γλυκιά μυρωδιά. Μερικά από τα καλύτερα μούσκαρι έχουν απαλό μπλε χρώμα, είναι ευθυτενή, πιο στενά και χωρίς στήμονες και ύπερο. Επειδή τα λουλούδια των διάφορων ειδών Muscari εκκρίνουν πολύ νέκταρ, συγκαταλέγονται μεταξύ των χρήσιμων για τις μέλισσες φυτών, την άνοιξη. Το μούσκαρι ονομάζεται μερικές φορές αμυλο-υάκινθος ( Starch Hyacinth), καθώς τα λουλούδια του μυρίζουν όπως το υγρό αμύλο.

Το μούσκαρι έχει χρησιμοποιηθεί φαρμακευτικά για τις τονωτικές του ιδιότητες και σαν διουρητικό. Ωστόσο Βρετανοί ειδικοί συμβουλεύουν και συστήνουν να να μην τρώγεται ή χρησιμοποιείται οποιοδήποτε μέρος του φυτού αυτού.
Αντίθετα στην Ιταλία έχουν διαφορετική άποψη. Ένα είδος μούσκαρι το Lampagioni που αποκαλείται επίσης και lampascioni ή cipollacci, συχνά χρησιμοποιείται στην ιταλική κουζίνα της νότιας Ιταλίας, ειδικά στην περιοχή Puglia - της Πούλιας. Είναι ένα είδος βολβού, παρόμοιου με κρεμμύδι, με μια μάλλον έντονη, πικρή γεύση. Μετά το μαγείρεμα οι βολβοί γίνονται κοκκινωποί. Πριν από το μαγείρεμα, τα εξωτερικά φύλλα πρέπει να αφαιρεθούν και οι βολβοί πρέπει να μουλιάζουν σε κρύο νερό (που πρέπει να αλλάζεται κατά διαστήματα) για να χάσουν μέρος από την πικρίλα τους. Κατά άλλο τρόπο, μπορούν να κοπούν στη μέση, να βράσουν και να στραγγίσουν κι έπειτα να μαγειρευτούν σε γλυκό νερό μέχρι να γίνουν. Χρησιμοποιείται σε σαλάτες, τηγανίζεται, και μαρινάρεται σε λάδι ή στο ξίδι.

Πληροφορίες : Valentine Floral Greations .
The Greek Flowers Portal

Ονομασία :

Ασπαλαθος

Τοποθεσία :

περιοχή Ναυπλίου

Ημερομηνία :

11 - 3 - 2020

Φωτογραφία :

Τάσος Ηλιάδης

"Επί Ασπαλάθων..." Γ. Σεφέρης
Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού."
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη...
Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού
τ'αυλάκια.
τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

31 του Μάρτη 1971